Zgłoś nadużycie Teatr STUDIO powstał w lutym 1972 z ini­cja­tywy Józefa Szajny. Kilka mie­sięcy wcze­śniej reży­ser objął dyrek­cję miesz­czą­cego się w Pałacu Kul­tury i Nauki w War­sza­wie Teatru Kla­sycz­nego, który prze­kształ­cił w Teatr STUDIO. Rów­no­cze­śnie zało­żył Gale­rię Sztuki STUDIO, która stała się miej­scem gro­ma­dze­nia i eks­po­zy­cji dzieł sztuki współczesnej.

Od 1980 teatr dzia­łał pod nazwą Cen­trum Sztuki STUDIO Teatr — Gale­ria. W 1985 ponow­nie zmie­niono nazwę na Cen­trum Sztuki Stu­dio im. Sta­ni­sława Igna­cego Wit­kie­wi­cza. Obecna nazwa to Teatr STUDIO im. Sta­ni­sława Igna­cego Wit­kie­wi­cza. Gale­ria Stu­dio działa nadal w ramach Teatru STUDIO.

Szajna kie­ro­wał teatrem przez dzie­sięć lat — był dyrek­to­rem naczel­nym i arty­stycz­nym. STUDIO stało się przede wszyst­kim autor­skim teatrem twórcy. Zyskało miano jed­nego z naj­bar­dziej awan­gar­do­wych teatrów w Pol­sce dzia­ła­ją­cych w ramach pań­stwo­wej sceny zawodowej.

Następcą Szajny został Jerzy Grze­go­rzew­ski, który w latach 1982–1990 był dyrek­to­rem arty­stycz­nym teatru, a przez kolej­nych sie­dem lat peł­nił rów­nież funk­cję dyrek­tora naczel­nego. Za jego kaden­cji Stu­dio nie zatra­ciło swo­jego spe­cy­ficz­nego cha­rak­teru i pozo­stało sceną autor­ską i eks­pe­ry­men­talną. Czas dzia­łal­no­ści Grze­go­rzew­skiego w Stu­dio to okres otwar­cia się teatru na wido­wi­sko, posze­rze­nie reper­tu­aru, się­gnię­cie po kla­sykę dra­matu w nowym, nie­sza­blo­no­wym ujęciu.

Kolej­nym dyrek­to­rem arty­stycz­nym STUDIO, po obję­ciu przez Jerzego Grze­go­rzew­skiego dyrek­cji Teatru Naro­do­wego, został w 1997 roku Zbi­gniew Brzoza. Odszedł on od kon­cep­cji teatru autor­skiego, zacho­wu­jąc jed­nak jego stu­dyjny cha­rak­ter i kon­cen­tru­jąc się na pracy zespo­ło­wej. Roz­sze­rzył for­mułę STUDIO, zapra­sza­jąc do współ­pracy nowe poko­le­nie reży­se­rów, m.in. Krzysz­tofa War­li­kow­skiego, Pio­tra Cie­plaka, Oska­rasa Koršu­no­vasa, Agnieszkę Lipiec-Wróblewską, Mag­da­lenę Łazar­kie­wicz, Pio­tra Łazar­kie­wi­cza, Mariu­sza Grzegorzka.

W latach 2007–2009 teatrem kie­ro­wał Bar­tosz Zaczy­kie­wicz. Kon­ty­nu­ował współ­pracę z mło­dymi reży­se­rami (m.in. Mar­kiem Fie­do­rem, Paw­łem Aigne­rem, Micha­łem Sie­go­czyń­skim, Micha­łem Zadarą, Mar­ci­nem Wierz­chow­skim, Anną Smo­lar, Toma­szem Hyn­kiem, Wojt­kiem Klem­mem), dla któ­rych STUDIO miało być miej­scem otwar­tym na ich teatralne poszu­ki­wa­nia. Reper­tuar, z zało­że­nia eklek­tyczny, opie­rał się głów­nie na adap­ta­cjach prozy pierw­szej połowy XX wieku pol­skiej i obcej (“Bitwa pod Grun­wal­dem” Borow­skiego, “Nie­na­sy­ce­nie” według Wit­ka­cego; “Pan­ta­leon i wizy­tantki” Llosy, "Ocza­ro­wa­nie"według Bro­cha i in.). Do bar­dziej ory­gi­nal­nych pomy­słów reper­tu­aro­wych nale­żała współ­cze­sna prze­róbka średnio­wiecz­nego "Eve­ry­mana" doko­nana przez Michała Zadarę. 80. rocz­nica śmierci patrona teatru Sta­ni­sława Igna­cego Wit­kie­wi­cza — uczczona została dwoma spek­ta­klami. Pierw­szym z nich był “Obrock” (na moty­wach “Matki” Wit­ka­cego) — dwu­oso­bowe przed­sta­wie­nie o związ­kach sztuki i życia w twór­czo­ści tego autora, z popi­so­wymi rolami Ireny Jun i Jaro­sława Gajew­skiego, w reży­se­rii Bar­to­sza Zaczy­kie­wi­cza, dru­gim wie­lo­ob­sa­dowy spek­takl według powie­ści "Nie­na­sy­ce­nie", potrak­to­wa­nej jako poli­tyczna i cywi­li­za­cyjna fan­ta­zja z alu­zjami do współ­cze­sno­ści. Wit­kacy był rów­nież w 2009 roku boha­te­rem spe­cjal­nego pro­gramu stu­dyj­nego, obej­mu­ją­cego sze­reg imprez o cha­rak­te­rze edu­ka­cyj­nym, skie­ro­wa­nego zwłasz­cza do młodzieży.

Od 1 stycz­nia 2010 roku, w wyniku rezy­gna­cji Bar­to­sza Zaczy­kie­wi­cza, sta­no­wi­sko dyrek­tora arty­stycz­nego teatru objął Grze­gorz Bral, twórca i ani­ma­tor alter­na­tyw­nego teatru Pieśń Kozła z Wro­cła­wia. Od 1 sierp­nia 2011 roku Dyrek­to­rem Teatru został Roman Osad­nik.