Teatr Powszechny był pierwszym otwartym po wojnie teatrem w Warszawie. Najpierw działał pod nazwą Teatr Popularny, a od września 1945 roku znany był już jako Teatr Powszechny. Do końca lat czterdziestych to właśnie Powszechny był główną siedzibą warszawskich Miejskich Teatrów Dramatycznych. W tym czasie jego dyrektorami byli Jan Mroziński, Eugeniusz Poreda, Józef Maśliński, Czesław Szpakowicz, a także Andrzej Krasicki. Na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych teatr przechodzi przebudowę, by w lipcu 1950 roku ruszyć ponownie, tym razem pod kierownictwem Karola Borowskiego. W połowie lat pięćdziesiątych na krótko dyrekcję obejmuje Henryk Szletyński, a po nim w sezonie 1956/57 Tadeusz Kaźmierski. Wraz z Kaźmierskim pojawia się w Powszechnym na stanowisku kierownika artystycznego Irena Babel. Od tego też czasu ranga Powszechnego na teatralnej mapie stolicy, a z czasem i Polski, znacznie wzrasta. Pasmo sukcesów zapoczątkowuje Wojna i pokój w reżyserii Babel, potem jest jeszcze Zaklinacz deszczu, Kaukaskie kredowe koło, a także świetne realizacje innych reżyserów: Eurydyka w reżyserii Jacka Szczęka czy Król w kraju rozkoszy w reżyserii Wandy Laskowskiej. Powszechny zaczyna słynąć nie tylko ze wspaniałych przedstawień, ale także z wybitnych aktorskich kreacji. Grają tu wówczas Zofia Kucówna, Wiesława Mazurkiewicz, Zofia Rysiówna, Ryszard Barycz, Tadeusz Janczar czy choćby, a może przede wszystkim Adam Hanuszkiewicz, który w Powszechnym pojawia się najpierw jako aktor, potem jako reżyser, by w roku 1963 objąć dyrekcję teatru przy ulicy Zamoyskiego 20.