Zgłoś nadużycie Festiwal Polska Akademia Gitary powstał w 2008 roku z inicjatywy menedżerów i badaczy kultury Przemysława Kieliszewskiego, Marcina Poprawskiego oraz gitarzysty Łukasza Kuropaczewskiego. Stanowi jedyne w Europie tej rangi wydarzenie muzyczne z gitarą na pierwszym planie, które tworzy dla społeczności lokalnych z ponad 30 zakątków Wielkopolski, zagranicznych i polskich turystów, dla miłośników muzyki gitarowej z kilkunastu krajów, niezwykły, twórczy klimat, miejsce spotkania i edukacji muzycznej. Gitara doskonale łączy elitarność mistrzowskich wykonań z jej dostępnością niemal dla każdego. Jest dziś, w swych różnych odmianach, najpopularniejszym instrumentem.
Założeniem Festiwalu, oprócz organizacji znaczących imprez w dużych ośrodkach, jest dotarcie z najlepszą ofertą kulturalną do różnych zakątków Wielkopolski. W tym roku jest to ponad 30 miejsc – dworków, kościółków, synagog, folwarków i sal koncertowych. Dzięki temu, społeczności lokalne o ograniczonym dostępie do światowych muzycznych wydarzeń, uczestniczą w mistrzowskich interpretacjach, realizowanych w miejscach im bliskich, choć czasem nie odkrytych lub niedocenionym. Polska Akademia Gitary ma charakter zarówno artystyczny, edukacyjny jak i obywatelski. Stowarzyszenie Wielkopolan Bona Fide prowadzi podczas Festiwalu zbiórkę publiczną, wspierając ponad 100 nieuleczalnie chorych dzieci z Wielkopolski.

Aleksander Tansman urodził się w Łodzi 11 czerwca 1897 roku. Studia odbył w Łodzi i Warszawie. Jego profesorami byli: Wojciech Gawroński (uczeń Moszkowskiego i Brahmsa), Naum Podkaminer (uczeń Rimskiego-Korsakowa) pioraz Karol Lüdschg i Węgier Sandor Vás. Lekcji harmonii i kontrapunktu udzielał mu w Warszawie Piotr Rytel, a konsultował jego kompozycje Henryk Melcer-Szczawiński. Wczesna twórczość Tansmana rozdzielała się na dwa równoległe nurty. Pierwszy osadzony był mocno w polskiej tradycji narodowej, głównie zaś nawiązywał do Chopina. Nurt drugi miał charakter awangardowy i daleko wykraczał poza upodobania ówczesnego polskiego zaścianka muzycznego. Już w roku 1916 młody kompozytor pisał muzykę politonalną i atonalną, posługiwał się też w I Kwartecie smyczkowym tematami dodekafonicznymi, a nie miał przy tym najmniejszego pojęcia, że gdzieś na świecie żyje Arnold Schönberg. Cykl jego Ośmiu pieśni japońskich do tekstów Remigiusza Kwiatkowskiego jeszcze dziś, po osiemdziesięciu latach, brzmi bardzo nowocześnie. W pierwszym konkursie kompozytorskim w Polsce Niepodległej, rozstrzygniętym w Warszawie 8 stycznia 1919 roku zdobył wszystkie trzy pierwsze nagrody.

Jednak twórczość jego spotkała się w Polsce z gwałtownymi atakami tej samej krytyki warszawskiej, której ostrze kierowane było przeciw Karolowi Szymanowskiemu. To właśnie sprawiło, że Tansman zdecydował się na wyjazd do Francji. W Paryżu przedstawił swe utwory Maurycemu Ravelowi i zyskał jego pełną aprobatę. Odtąd kariera międzynarodowa Tansmana miała przebieg nieomal sensacyjny. Arthur Honegger i Darius Milhaud nakłaniali go, by został "siódmym" w ich Grupie "Le Six". On jednak cenił sobie nade wszystko niezależność. Po pewnym czasie zaczęto wymieniać jego nazwisko wśród kompozytorów "L' Ecole de Paris" obok Bohuslava Martinu, Tibora Harsanyi, Marcela Mihalovici i Aleksandra Czerepnina. Już pod koniec lat dwudziestych Tansman stał się czołowym, obok Karola Szymanowskiego, przedstawicielem "nowej szkoły kompozytorskiej" w Polsce.