Monika Wieczorkowska Sonorita
- Miejsce:
-
Muzeum Sztuki Mieszczańskiej w Starym Ratuszu
Stary Ratusz, 50-106, Wrocław
- Czas:
-
Wydarzenie archiwalne
- Kategorie:
- Koncerty
- Cena:
- 10/20zł
Muzeum Sztuki Mieszczańskiej w Starym Ratuszu - najbliższe wydarzenia:
Opis wydarzenia
Zgłoś nadużycie
Monika Wieczorkowska Sonorita | koncert
Pieśni Sefardyjskie
Paweł Iwaszkiewicz – flety
Anna Śliwa – fidel, skrzypce, pochette
Milena Dobroć – lutnia
Stanisław Welanyk – perkusja
Pieśni Sefardyjskie
Naród żydowski już w II wieku n.e. został przez Rzymian zmuszony do opuszczenia Palestyny i życia w diasporze rozproszonej po Europie i Azji. Co prawda wszystkie grupy zachowały swoją tradycję i religię, jednak otoczenie, w którym się znalazły, wywierało ogromny wpływ na niektóre aspekty kutury. W rezultacie wykształciło się kilka oddzielnych grup etniczno-kulturowych: Żydzi orientalni, Aszkenazyjczycy oraz Sefardyjczycy.
Ta ostatnia grupa, zamieszkująca Półwysep Iberyjski (po hebrajsku Sefarad), wytworzyła bardzo interesującą kulturę, której odręb- ność wyrażała się poprzez wykształcony na bazie języka hebrajskiego i dialektu kastylijskiego język judeohiszpański zwany ladino oraz charakterystyczne pieśni.
Muzyka sefardyjska rozwijała się dwutorowo. Obok hebrajskich pieśni przeznaczonych do wykonywania w synagodze powstawały świeckie w języku judeohiszpańskim. Można wśród nich wyróżnić kilka rodzajów. Jednym jest zapożyczona z kultury hiszpańskiej romansa, to jest opowieść dworska. Innym rozpowszechnionym gatunkiem są canticas, czyli krótkie utwory o różnorodnej tematyce. Dotyczyły one często nieszczęśliwej lub zakazanej miłości. Niektóre z nich spełniały także funkcję kołysanek. Liczną grupę stanowią także pieśni okazjonalne (tworzone na śluby, pogrzeby i święta żydowskie). Ponieważ kobiety obowiązywał zakaz śpiewu w synagogach, pieśni świeckie tworzone i wykonywane były najczęściej właśnie przez niewiasty. To właśnie dzięki pieśniom wyrażały one swoje poglądy i pragnienia dotyczące porządku społecznego.
W 1492 roku Żydzi sefardyjscy zostali przez Hiszpanów wypędzeni z Półwyspu Iberyjskiego. Po osiedleniu się w różnych krajach basenu Morza Śródziemnego (w północnej Afryce, imperium osmańskim, na Bałkanach) Sefardyjczycy zachowali do dziś swój język i tradycję, wzbogacając ją jednak elementami kultury miejscowej. Dzięki temu pozostawiona przez nich spuścizna jest tak różnorodna i bogata.
Dorota Wieczorkowska
Monika Wieczorkowska Sonorita | koncert
Pieśni Sefardyjskie
Paweł Iwaszkiewicz – flety
Anna Śliwa – fidel, skrzypce, pochette
Milena Dobroć – lutnia
Stanisław Welanyk – perkusja
Pieśni Sefardyjskie
Naród żydowski już w II wieku n.e. został przez Rzymian zmuszony do opuszczenia Palestyny i życia w diasporze rozproszonej po Europie i Azji. Co prawda wszystkie grupy zachowały swoją tradycję i religię, jednak otoczenie, w którym się znalazły, wywierało ogromny wpływ na niektóre aspekty kutury. W rezultacie wykształciło się kilka oddzielnych grup etniczno-kulturowych: Żydzi orientalni, Aszkenazyjczycy oraz Sefardyjczycy.
Ta ostatnia grupa, zamieszkująca Półwysep Iberyjski (po hebrajsku Sefarad), wytworzyła bardzo interesującą kulturę, której odręb- ność wyrażała się poprzez wykształcony na bazie języka hebrajskiego i dialektu kastylijskiego język judeohiszpański zwany ladino oraz charakterystyczne pieśni.
Muzyka sefardyjska rozwijała się dwutorowo. Obok hebrajskich pieśni przeznaczonych do wykonywania w synagodze powstawały świeckie w języku judeohiszpańskim. Można wśród nich wyróżnić kilka rodzajów. Jednym jest zapożyczona z kultury hiszpańskiej romansa, to jest opowieść dworska. Innym rozpowszechnionym gatunkiem są canticas, czyli krótkie utwory o różnorodnej tematyce. Dotyczyły one często nieszczęśliwej lub zakazanej miłości. Niektóre z nich spełniały także funkcję kołysanek. Liczną grupę stanowią także pieśni okazjonalne (tworzone na śluby, pogrzeby i święta żydowskie). Ponieważ kobiety obowiązywał zakaz śpiewu w synagogach, pieśni świeckie tworzone i wykonywane były najczęściej właśnie przez niewiasty. To właśnie dzięki pieśniom wyrażały one swoje poglądy i pragnienia dotyczące porządku społecznego.
W 1492 roku Żydzi sefardyjscy zostali przez Hiszpanów wypędzeni z Półwyspu Iberyjskiego. Po osiedleniu się w różnych krajach basenu Morza Śródziemnego (w północnej Afryce, imperium osmańskim, na Bałkanach) Sefardyjczycy zachowali do dziś swój język i tradycję, wzbogacając ją jednak elementami kultury miejscowej. Dzięki temu pozostawiona przez nich spuścizna jest tak różnorodna i bogata.
Dorota Wieczorkowska
Komentarze (0):